[Fic:GunGam] In Relationship

บทนำ

‘แก๊กๆๆ’

เสียงสวิตส์ไฟถูกเปิดทำให้ทั้งห้องสว่างขึ้นทันตา ปรากฎภาพอุปกรณ์ทำครัวต่างๆที่ถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบและสะอาดเรียบร้อยพร้อมใช้งานสำหรับวันนี้

“มาทำให้ลูกค้าเอ็นจอยกันเถอะค่ะทุกคน”

เสียงเชฟคนสวยเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มก่อนลงมือรังสรรค์อาหารตามออเดอร์ที่มาอย่างไม่ขาดสาย ด้วยความสามารถที่ถูกการันตี วิชญาณีถือว่าเป็นเชฟฝีมือดีอันดับต้นๆของประเทศเลยทีเดียว

“เชฟคะ ออเดอร์นี้จากลูกค้าวีไอพีค่ะ”

เป็นที่รู้กันดีอยู่แล้วว่าสำหรับลูกค้าวีไอพี ทางเชฟจะต้องเป็นคนนำอาหารไปเสิร์ฟด้วยตัวเอง วิชญาณียิ้มรับก่อนหันกลับไปปรุงอาหารอย่างสุดฝีมือจนทุกอย่างเสร็จพร้อมเสิร์ฟ

“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารค่ะ”

เสียงหวานใสของวิชญาณีทำให้ลูกค้าท่านนี้ยิ้มอย่างประทับใจ ตลอดการพูดแนะนำเมนูตรงหน้านั้น เธอได้รับรอยยิ้มตอบกลับจากลูกค้าอยู่ตลอด จนเมื่อเธอพูดจบ

“คุณพูดเก่งมากเลยนะครับ แถมเสียงยังน่าฟังอีกต่างหาก”

คำชมที่ค่อนข้างกระอักกระอ่วนนี้ทำเอาเธออ้าปากค้างอย่างลืมตัว เจอลูกค้าแอ๊วเป็นรอบที่ล้านแล้วไหมยัยแก้มเอ้ย!

“เอ่อ ขอบคุณมากค่ะลูกค้า เอ่อ.. เอ็นจอยนะคะ”

เธอยิ้มหวานให้หนึ่งครั้งแถมยกมือไหว้หนึ่งทีก่อนดอลลี่ตัวเองออกจากตรงนั้นมายังห้องครัวตามเดิม

“โดนอีกแล้วใช่ไหมคะเชฟ”

ผู้ช่วยคนเก่งแสนรู้ใจและรู้ดีไปหมดเอ่ยแซวพร้อมรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม อันที่จริงไม่มีใครไม่รู้เรื่องนี้หรอก แต่วิชญาณีกำชับให้ทุกคนปิดปากเงียบ เพราะกลัวเรื่องนี้จะดังไปถึงหูใครบางคน

“คนนี้หวานจนเลี่ยนเลยค่ะ”

วิชญาณีแอบนินทาด้วยนิดหน่อยพอจะสร้างเสียงหัวเราะให้กับห้องครัวหรรษาแห่งนี้ได้บ้างประปราย ทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองอย่างขมักเขม่นจนถึงเวลาที่ภัตตาคารปิดทำการ ห้องครัวสะอาดเรียบร้อยเหมือนกับทุกวัน แต่ที่พิเศษไปกว่านั้นคือวันนี้วิชญาณีมีคนมารับ..

“สวัสดีครับคุณภรรยา”

เสียงทุ้มนุ่มนวลของผู้ชายหน้าตาดีที่นั่งอยู่ในรถเอ่ยทักทายวิชญาณีพร้อมรอยยิ้มหวาน  

ในรอบหลายเดือนที่ผมว่างมารับเธอหลังจากเลิกงาน ซึ่งความเป็นจริงแล้วผมอยากมารับเธอให้ได้ทุกวันๆ เพราะสายของผมรายงานว่าภรรยาคนสวยถูกลูกค้าจีบครั้งแล้วครั้งเล่า แต่จะโวยวายกับเธอไม่ได้เพราะเธอยังไม่รู้ว่าผมส่งคนมาเฝ้า...

“สวัสดีค่ะ”

วิชญาณีทักทายกลับพร้อมรอยยิ้มเช่นกัน เธอเปิดประตูเข้ามานั่งประจำที่เพราะรถคันนี้เขามีไว้ให้เธอนั่งคนเดียว

“เหนื่อยไหมครับวันนี้”

เขาเอ่ยถามพลางยกมือมาลูบหัวเธอเบาๆอย่างเคยชิน วิชญาณีหันมามองเขาพลางส่ายหน้าไปมาเหมือนตุ๊กตาไขลาน นั่นทำให้ใบหน้าหล่อก้มลงฝังจมูกกับแก้มเนียนๆของเธอ แถมยังแช่ไว้นานจนเธอหลุดขำเพราะรู้สึกจักจี้

“พอก่อนไหมคะ แก้มยุบหมดแล้วมั้ง”

เขาและเธอพากันหัวเราะ ช่วงเวลาที่มีร่วมกันของทั้งสองคนไม่ได้มีมากมายนัก แต่ทุกครั้งที่ได้อยู่ด้วยกันมันคือความสุข แล้วแต่ว่าจะมาในรูปแบบไหน จะมาแบบซึ้งกินใจหรือแกล้งกันจนไฟไหม้ไฟลุกก็ต้องมาดูกันอีกที

“หอมแก้มผมบ้างสิ”

คำออดอ้อนของเขาทำให้เธอเบะปาก คนประเภทนี้จะขอแค่ให้หอมแก้มคงเป็นไปไม่ได้ ฉันรู้ว่าคุณอยากได้อะไรคุณนภัทร..

‘จุ๊บ’

ริมฝีปากบางประทับลงบนริมฝีปากยั่วยวนของเขาอย่างแนบสนิท ชนิดที่ว่าแอบบดขยี้นิดหน่อยเป็นการเอาใจ ก่อนจะค่อยๆถอยห่างช้าๆอย่างมีสเต็ป

“ปากหวานขึ้นนะคุณนภัทร ไปทำอะไรมาคะ”

คำพูดยียวนชวนอารมณ์ของเธอทำให้เขารู้สึกอยากจะฟัดให้รู้แล้วรู้รอดมันซะตรงนี้จริงๆ!

“สงสัยรสหวานติดมาจากปากคุณ”

เขาเอ่ยพลางยักคิ้วหนึ่งทีเป็นการกวนประสาทขั้นพื้นฐานที่เขามักใช้ยั่วโมโหเธอตั้งแต่ตอนตามจีบสมัยมหาวิทยาลัย จนปัจจุบันยังใช้ได้อยู่

“หมั่นไส้”

เธอเอ่ยเพียงคำสั้นๆแล้วเอนตัวลงนอนเงียบๆ ที่เหลือก็คือหน้าที่ที่เขาต้องขับรถกลับบ้านอย่างปลอดภัย และแน่นอน ทุกครั้งเขาจะต้องอุ้มเธอเข้าบ้านด้วยเพราะออเจ้าผู้นี้เป็นชนิดที่ว่ายิ่งปลุกยิ่งหลับ เฮ้อ.. เมียใครวะ?

...

กราบสวัสดีรีดทุกท่านค่ะ ดิฉัน ไรท์จอมขี้เกียจหวนกลับมาอีกครั้งหลังล้มหายเกือบตายแต่ยังไม่จากไปไหนค่ะ

หายไปคิดพล็อตมานานโข แต่ก็คิดว่า ยังไม่อยากเขียนแนวดราม่า ถึงแม้จะชอบดึงดราม่าก็ตามเถอะ 555

ถ้าอ่านบทนำนี้แล้วชอบ ก็ลองคอมเม้นให้กำลังใจกันได้นะคะ 

สัญญาว่าจะแต่งต่อเรื่อยๆ แต่ไม่รู้ว่าจะจบไหม

Thx 

...